"Era tan fácil". Paris Joel

martes, 30 de junio de 2009

Agradecido



Dicen que es lo menos que se puede ser en esta vida.

Aún recuerdo, no hace mucho, el panorama de la música local en A Coruña y alrededores. Se limitaba a tocar en algún bar de algún conocido, normalmente en tu pueblo o ciudad, y con el tiempo aspirar a entrar en los poquísimos circuitos que había como el famoso "Noroeste Pop Rock" que antiguamente era una lanzadera de grupos locales(de ahí salió gente como "Colorado") y no una secuencia de grupos y artistas más propios de la verbena como Melendi o El Consorcio(con todos mis respetos). Eso era todo, no había más.

Si por aquellos años alguien me dijera que como músico local iba a actuar en lugares como La Fundación Caixa Galicia, iba a salir en discos recopilatorios, aparecer en Radio o en prensa escrita, le diría sin ambajes a mi interlocutor: -...tío, pero hoy que c. has fumao.-

Eso era impensable y como muestra os diré que en aquella época gente como Tina Turner tenía que actuar dos días seguidos en el Palacio de los Deportes porque en A Coruña ni siquiera había recintos apropiados para conciertos.

Nada es gratuito y nada es por casualidad, creo que los músicos locales le debemos muchísimo a personas o entidades que como "Inframundo", Cuac FM, o empuje.net gastan su tiempo y recursos en nuestro arte.

Por lo tanto este sábado es el día de nuestro patrón, de nuestra fiesta y lo de menos son los ganadores o perdedores porque todos somos protagonistas. A celebrarlo pues! Sabado 8 de la tarde en el Teatro Colón de A Coruña. A lo grande.

Lo dicho, lo menos que se puede ser en esta vida es ser agradecido.

lunes, 29 de junio de 2009

Complejos



Mucho me temo que sí, que somos un pueblo lleno de complejos.

Me acuerdo que siendo niño, Juan, un buen amigo de mi padre que siempre me sacaba a pasear, un buen día me llevó a un paraje lleno de belleza en donde habitaba un antiquísimo faro romano. El lugar estaba absolutamente abandonado y olía a orines y sabe Dios a que cosas más. No obstante la belleza del viejo faro y su entorno eran incomparables. Subimos de un tirón las escaleras interminables y desde lo más alto comprendimos al instante la exclamación latina del finis terrae. No hay palabras para describir esa sensación.

Con los años un grupo de pequeños héroes con su tesón y esfuerzo consiguieron que hoy la Torre de Hércules sea patrimonio de todos los seres humanos demostrando una vez más que a veces no hace falta irse muy lejos para ver maravillas.

Esto mismo nos pasa con nuestros artistas, músicos, pintores, etc. Puede sonar a pedantería pero no tenemos que envidiarle nada a nadie, lo único que tenemos que hacer es creer un poco más en nosotros mismos. A las pruebas del viejo faro me remito.

Enhorabuena!

P.D. Y que nadie se duerma en los laureles. Los expertos de la UNESCO aconsejaron que se cuide el entorno urbano. Nos conocen muy bien.

viernes, 26 de junio de 2009

Angelitos Negros



Aunque él no tuvo infancia, en mi niñez aprendí el A, B, C, y el boogie gracias a sus canciones.

Más tarde apareció como una fulgurante estrella en solitario y su brillo hizo empalidecer a todos los demás.

Nunca fue mi favorito pero de una manera u otra marcó dos importantísimas etapas de mi vida: la infancia y la adolescencia.

Sus canciones fueron la banda sonora de mi juventud y mientras en los 80 lucíamos pantalones pitillo y pelos cardados, él revolucionaba a los muertos vivientes con su thriller.

Se que tenía cierta obsesión con eso del color de la piel pero ahora que seguramente estará llamando a las puertas del cielo se sorprenderá al saber que en el reino celestial, tal como dijera Antonio Machín, también hay angelitos negros. Ya ves, Michael, tanto trabajo...

jueves, 25 de junio de 2009

A Vueltas Con El Verano



Y no lo doy encontrado por más que busco en todos los rincones posibles.

Mientras tanto me contento con tu abrazo inesperado, esa sonrisa cómplice o ese café ausente durante tantos años.

Últimamente me ocurren pequeñas cosas que me llenan de felicidad porque son inesperadas y provienen de gentes anónimas que valoran lo que haces e incluso pierden el bus de regreso a casa para venir a felicitarte. Es la gente llana que está más pendiente de tu trabajo de lo que uno se imagina. Personas que te llaman, te animan, te muestran su cariño y afecto.

De verdad que hoy más que nunca me siento pueblo y debe ser porque en el fondo soy como ellos, tengo sus mismas preocupaciones y padezco sus mismos males. Con ellos me quedo. Eternamente agradecido.

Por si fuera poco hasta tengo amigos que me regalan libros y de esos regalos no recibía desde que ella se marchó para no volver. Pero esa ya es otra historia.

lunes, 22 de junio de 2009

Changes



Particularmente una antigua canción de David Bowie extraída de su album "Hunky Dore" que, todavía hoy, me fascina. Un album sin desperdicio, de los de antes.

Changes, cambios, uno repite la palabra y se pregunta si la gente cambia, si las cosas cambian. Personalmente soy de los que opino que la gente sí que cambia, imperceptiblemente, pero cambia, sin embargo hay cosas que no cambian nunca, por desgracia, las más mezquinas del ser humano.

Hubo una generación que soñó con cambiar el mundo y hacerlo mejor, no se que fue de ella pero lo que sí se es que la susodicha generación cambió, pero las "cosas" suceptibles de ese cambio siguen tal cual como estaban. Eso me recuerda a otra bronca generacional cantada por Ismael Serrano "Papa cuentame otra vez", genial.

Los días 5 y 19 de Julio seguiré actuando en la calle(Paseo Marítimo de Sada, detrás de La Terraza, un pirao con una guitarra, fácil de ver). A lo mejor tenía razón Dylan: la respuesta está en el viento.

jueves, 18 de junio de 2009

Profetas en Tierra



Dicen que nadie lo es y es cierto, aunque menos cierto es que para cambiar algo hay que hacer algo.

Pues vamos hacer algo:

Este domingo concierto en la calle de Paris Joel and The Leiro's Band a eso de las 18h. en el Paseo Marítimo de Sada(detrás de La Terraza).

Haremos un ensayo en directo, cantaremos temas propios, versiones, piezas instrumentales y todo lo que nos venga en gana, por puro placer y para concienciar a la sociedad de que los músicos locales damos vida y que necesitamos espacios para tocar. Todos saldremos beneficiados.

Por supuesto que esta quedada está abierta a todo aquel que quiera participar, que se traiga la guitarra, el violín, las castañuelas, etc. Además, decir que tocaremos a pelo, desenchufados, sin trampa ni cartón. Estas cosas poca gente las hace por lo tanto si os apetece estais invitados.

Por la música.

martes, 16 de junio de 2009

Tener Fe, Esa Es la Clave.

Mucho me temo que a fin de cuentas ese es el factor determinante para llegar a determinadas metas.
Mi padre, que creía fervientemente en una deidad suprema, siempre decía que él creía en Dios pero no en la cuadrilla(curas, obispos, cardenales, papas, etc). Yo soy más esceptico que mi progenitor y me pasa igual con la música, creo en ella pero me repugna toda la fauna que la rodea.
Hace años deseaba vivir de la música, tener fama, llevar mis acordes a miles de kilómetros de distancia, "triunfar" como se suele decir, pero con los años y las experiencias que he tenido con el submundo de las corcheas, las más de las veces me he quedado fuso o semifuso y cada vez estoy más contento de ser un simple aficionado que canta y toca por puro placer.
Debe ser cuestión de fe.

viernes, 12 de junio de 2009

Corazón Cansado

Probablemente algo de eso me pasa, pero voy mejor, poco a poco, con ganas de seguir, de abrazar, de besar, de mirarte a los ojos...y sentir todas esas cosas que nos hacen mejores.

Quiero dar las gracias a todas esas maravillosas personas que me han escrito o llamado preocupándose por mi, eso me sigue demostrando que la buena gente no abunda y que se cuenta con la mitad de los dedos de una mano. A la buena gente hay que cuidarla y yo mismo me propongo hacerlo más a menudo.
Ah! Muchísimas gracias también a Eme de Málaga por su gran corazón y mejor blog "Destierro de tu voz"(apunto tu mail, pero primero lo primero, aprobar esos exámenes).
Mañana empieza un nuevo día para mi y, como suelo ser modestito(ya me conoceis) pues lo comenzaré en la Radio Galega en el programa ExtraRadio a eso de las 12:15 de la mañana por si os apetece escucharme. Advierto que no me voy a andar con pelos en la lengua(no sería yo). La entrevista es por el Concurso del A Polo Ghit, como sabeis el sistema de votación está absolutamente adulterado y si quereis podeis votarme día tras día que la cosa suma igual(tiene tela el asunto).
Por lo de ahora nada más, mis sentimientos están a flor de piel pero imagino que dentro de poco todo se estabilizará.
Un abrazo.

domingo, 7 de junio de 2009

Outra vez no A Polo Ghit



La promoción que te hacen es buena, solo por eso vale la pena participar en este concurso en el cual los post bravús y grupos indie se reparten los galardones con la ayuda de votaciones amañadas(fijaos, hay un premio al más votado y unos empiezan a votarse desde el primer momento y otros participan al final de plazo cuando ya no les quedan días para que los voten). Por lo tanto si os apetece escuchar el tema que he presentado y de paso, votarme o dejar un comentario ahí teneis el enlace http://www.vieiros.com/especiais/apologhit09/index.php?c=ficha&id=74598

Y si pensais, maldita la gana que tengo yo de escuchar este rollo, pues a otra cosa mariposa, total esto se lo cocinan casi siempre los mismos porque lo dilucida un jurado más o menos de la misma generación y gustos parejos.

Ah! Otra cosa, ultimamente no ando muy bien animicamente y probablemente deje descansar este blog cosa de una semanita o algo así hasta que me ponga a tratamiento y esté mejor. Si quereis poneros en contacto conmigo para cualquier cosa podeis escribirme al mail, pero no me llameis, no me apetece hablar con nadie.

Un abrazo para todos, os quiero.

jueves, 4 de junio de 2009

III SADAUTOR

Tengo un amigo que dice que hacer planes a largo plazo no es sano ni deseable, por lo tanto a pesar de que falta confirmación por parte del Ayuntamiento de Sada(pero creo que está hecho porque si no...) puedo adelantar el cartel del III Sadautor que es el que veis ahí.
En próximas ediciones habrá más amigos que repitan y también más novedades, esto no hizo más que rodar.
Por supuesto todo es mejorable pero con el presupuesto de este año creo que más no se puede hacer.
Ya sabeis, este verano tenemos una cita en Sada.

P.D. Xurxo, disculpa pero hoy estaba bastante apagadito para ir a tomar algo. Otro día.

miércoles, 3 de junio de 2009

O Sentido da Realidade

Iso é sen lugar a dúbidas o que lles acontece a moitos neste país chamado Galiza ou Galicia, que perderon o sentido da realidade, de ahí que estemos onde estamos.

Hoxe quedei perplexo vendo nun xornal dixital coma a retirada dun programa de Radio asemellábase a unha traxedia nacional ou catástrofe apocalíptica, e vale, a min tamén encantábame "Aberto por Reformas" e Xurxo Souto paréceme todo un doutor na materia, pero non se pode confundir o touciño ca velocidade. Imos ver, este señor ocupaba un cargo político que era Xefe de Programación da Radio Galega e en teoría a sua función era buscar os mellores programas para ese medio de comunicación público. Non vou a entrar si consiguiu coma tal xefe os mellores programas para a Radio Galega porque non o sei, pero o que sí sei é que, para tal finalidade, confeccionou para si mesmo programas a medida coma o "Aberto" ou outros nos que tamén participaba, amén doutras innumerabeis intervencions nos medios públicos. Algo así coma: a mellor opción son eu mesmo. Esto visto dende un prisma nordico- europeo podería asemellarse moitísimo a algo chamado tráfico de influencias ou, cando menos, exceso de protagonismo, pero na Galiza percibímolo coma algo normal porque así é a nosa cultura. ¿Qué sucedeu? Que houbo un cambio no governo autonómico e con él un cambio de dirección nos medios públicos. É o que teñen as radios e teles públicas que cada 4 anos cambian de consello de administración, fixense se son democráticas e fixense o importantes que son os nosos votos.


Exposto o anterior, cae de caixón que o señor Souto ten que abandoar o seu cargo porque o seu único mérito ou oposición para chegar a él foi pertencer ou simpatizar cun determinado partido político. Isto sería perfectamente entendible en calquera lugar do mundo civilizado pero claro, coma eiquí misturamos cargos, postos, locutores, bandeiras e programas coma se tratárase dunha laconada de entroido, sempre hai sectores da sociedade que se sinten ultraxados nos seus máis elementais dereitos fundamentais. Máis non é así señores, por moito que nos amolen este tipo de decisións son dunha normalidade absoluta nunha sociedade democrática avanzada e se non somos quen de recoñecer este tipo de cousas estamos destinados a vivir na marxinalidade por sempre xamais. Outro conto sería que a este señor despois de gañar a súa praza por concurso oposición o chimparan do seu programa ou cargo por defender a música e a cultura galega, ahí sí que poderíamos poñer o berro no ceo, pero non é tal.


De verdade que é incrible ver coma alguns pregúntanse cousas coma "¿Pero quen votou a estes desgraciados?"(así reza no mencionado artículo dixital). Pois témome, que moi o meu pesar, foi a maioría do pobo galego en completa e enteira liberdade, o mesmo pobo galego que no seu momento puxo o señor Souto o fronte da Radio Galega, e o mesmo poblo galego que na súa soberanía agora o releva desa carga. Se comprendéramos dunha vez por todas o por qué, o mellor a nosa sorte sería outra.


Unha agarimosa aperta ó señor Xurxo Souto, grande entre os grandes no mundo das ondas pero ao César o que é do César e non confundamos o público co privado.

Extra, Extra.

Noticia de última hora:
Carlos Bau nominado a los Premios Inframundo como mejor solista.

Enhorabuena Carlos!!!!

martes, 2 de junio de 2009

Proyectos de Verano



Con el sudor rondando por la frente en esta tarde agobiante de calor y con la noticia de que este Domingo también trabajo(para que luego me tiren las flores que me tiran, manda truco) pues no hago más que pensar en proyectos de verano.

En primer lugar el Sadautor que, si todo va bien, este 8 de Agosto cumplirá ya 3 años. En esta III edición habrá lugar para todo: cantautores locales(serán 3 contando conmigo), 1 cantautor que siempre estuvo ahí(para otros años volverán otros que también han estado) y 2 que se estrenarán en el arenal sadense. Sí, ya se que faltan 2 pero el Sadautor también vive la crisis. Si todo se confirma creo que el cartel tendrá una calidad realmente buena para el poquísimo presupuesto de que disponemos, vendrán tiempos mejores.

Después decir que un año más me voy a meter en ese concurso endogámico llamado A Polo Ghit (la canción gallega del verano). Se que no tengo absolutamente nada que hacer pero la promoción que te hacen en el concurso es realmente buena, por eso este año me lo tomo a chirigota y he presentado una canción para pasar el rato, puro divertimento.

Por supuesto tengo lo de tocar en la calle en mente y seguramente lo haga a finales de este mes o para el mes de Julio. Y, como no, algún que otro concierto habrá. Hay que estar activo.

lunes, 1 de junio de 2009

Llega el Verano



Sí, parece que ya está aquí con sus rayos benévolos y sus endorfinas tranquilizadoras. Con él llega la calma de poder respirar y suspirar a la sombra de los árboles sintiendote en paz contigo mismo.

Este fin de semana fue muy relajante, el concierto debut de Sergio fue muy gratificante y en líneas generales, por mi parte, tienen un 6, lo cual está realmente bien para un estreno. Por cierto, espero fotos de esa mágica noche.

El sábado llegaba Carlos Bau a Sada y, como siempre, dejó muestra de su innegable profesionalidad y mejor hacer. Lo bordó, y eso que las condiciones técnicas no eran las más óptimas. Lo mejor, el post concierto, la buena conversación y mi hijo Diego revoloteando alrededor(al final se me va a aficionar,ja,ja,ja,ja).

Como siga el buen tiempo me voy a tocar a la calle con el solecito por bandera y la sonrisa de las buenas canciones en la boca.

Antes de acabar en la sección de enlaces os dejo un par de links nuevos, uno es el de las bibliotecas de Oleiros(o como se deben hacer las cosas) y el otro es el enlace del blog de Francisco Espinosa, su experiencia vital en el arte de la trova no podía quedarse en la oscuridad(gran tipo Francisco).